Revenante el Brazilo, sekve al pli malpli signifaj konversacioj pri fido, vertiĝo, kaj simile, mi subtekstigis en Esperanto videon de la kanto "Mi fidas je vi". Jen la rezulto, sen kromaj komentoj.
Di ritorno dal Brasile, in seguito a conversazioni più o meno significative su fiducia, vertigine e cose simili, ho sottotitolato in Esperanto il video della canzone "Mi fido di te". Ecco il risultato, senza altri commenti.
"O fim duma viagem é apenas o começo doutra. É
preciso ver o que não foi visto, ver outra vez o que se viu já,
ver na Primavera o que se vira no Verão, ver de dia o que se viu
de noite, com sol onde primeiramente a chuva caía, ver a seara
verde, o fruto maduro, a pedra que mudou de lugar, a sombra que
aqui não estava. É preciso voltar aos passos que foram dados,
para os repetir, e traçar caminhos novos ao lado deles. É
preciso recomeçar a viagem. Sempre. O viajante volta já."
"La fino devojaĝoestas nur la komencode alia. Oni devasvidi, kiononi ne vidis, vididenovekion onijam vidis, en la printempovidition, kion oniestis vidintaj en lasomero, dum latago vidition, kion onividisnokte,kun la sunokie antaŭepluvis,vidi jela verdajrikoltoj,la maturanfrukton, la ŝtononkiu ŝanĝislokon, laombrokiu ne estis tie, onidevas irireensurlokojnjamdonitajn,por ilin reiri, kaj novajn vojojn dezegni. Oni devasrekomenci lavojaĝon,ĉiam."
"La fine di un viaggio è solo l’inizio di un altro. Bisogna vedere quello che non si è visto, vedere di nuovo quel che si è
già visto, vedere in primavera quel che si era visto in estate, vedere
di giorno quel che si era visto di notte, con il sole dove prima
pioveva, vedere con le messi verdi, il frutto maturo, la pietra che ha
cambiato posto, l’ombra che non c’era, bisogna ritornare sui posti già
dati, per riperteli, e per tracciarvi nuovi cammini. Bisogna ricominciare il viaggio, sempre."
Viaggiare sentirsi Marco Polo sentirsi molto solo qualche volta sopra un treno dentro uno scompartimento pieno di facce che non sai che non saprai confini di solitudini che non cadranno mai, che tu non rivedrai mai scambiare quattro chiacchiere in lingue che non sai comunicare con un semplice sorriso o con un gesto solo scoprirsi Marco Polo e non sentirsi solo tra gli umani stringere milioni di mani in ogni posto agosto dopo agosto...
Vojaĝi, senti sin kiel Marco Polo, senti sin tre sola, foje en trajno en kupejo plena je vizaĝoj kiujn vi ne scias vi ne scios, limoj de solecoj kiuj neniam falos, kiujn vi neniam revidos, interbabileti en nekonataj lingvoj, komuniki per simpla rideto aŭ per gesto, malkovriĝi Marco Polo kaj ne senti sin sola inter la homoj, premi milionon da manoj en ĉiu loko, aŭgusto post aŭgusto...
Io ti chiesi perché i tuoi occhi si soffermano nei miei come una casta stella del cielo in un oscuro flutto. Mi hai guardato a lungo come si saggia un bimbo con lo sguardo, mi hai detto poi, con gentilezza: ti voglio bene, perché sei tanto triste.
Mi vin demandis kial viaj okuloj haltas en la miaj kiel ĉasta ĉiela stelo en obskura fluaĵo. Vi rigardis min longe kiel oni testas bebon per rigardo, diris poste, afable: mi amas vin, ĉar vi tiom tristas. (traduko mia)
E’ troppo tardi ormai per imparare a vivere piangano insieme nella notte i nostri cuori quanta infelicità per la più piccola canzone quanti rimorsi per scontare un fremito quanti singhiozzi per un’aria di chitarra ...Non esistono amori felici
Tro malfruas por lerni vivi ploru kune dum la nokto niaj koroj kioma malfeliĉo pro la malplejgranda kanzono kiom da rimorsoj por punpagi vibron kiom da singultoj pro gitara ario ...Ne ekzistas feliĉaj amoj
Mi ne ŝatas esti filmata. Mi dirus ke mi havas kvazaǔ fobion. Kiam Chuck petis al mi intervjuon por prezenti mian agadon kiel volontulo de TEJO, mi bezonis tutan tagon por prepariĝi, kaj subtenan brakumon antaǔ la komenco. Certe mi ne estis devigita akcepti la intervjuon. Tamen, foje bonas ankaǔ fari ion kontraǔ nia propra emo. Kaj nun, rigardante la filmeton, mi pensas ke ĝi ne estas tiom aĉa... Eble mi ne havos sukcesan estontecon en la mondo de la spektaklo, eble mi ne estas la plej senĝena knabino en la mondo... kaj do?
Non mi piace essere filmata. Direi che ho quasi una fobia. Quando Chuck mi chiese un'intervista per presentare la mia attivitá come volontaria della TEJO, ho avuto bisogno di un'intera giornata per prepararmi psicologicamente, e anche di un abbraccio di sostegno prima di cominciare. Certo non ero obbligata ad accettare l'intervista. Peró qualche volta fa bene anche fare qualcosa contro la nostra volontá. E adesso che riguardo il filmato penso che non sia venuto cosí male... Forse non avró un futuro nel mondo dello spettacolo, forse non saró la ragazza piú disinvolta del pianeta...e allora?
"Mi ŝatas esti feliĉa dum momento kaj poste esti nevidebla. Mi amas kunvivi kun la deliroj, promenigi la dimanĉajn larmojn kaj triumfe reveni. Kaj tio estas ĉio. Vidu, kvazaŭ via sama biografio" (E.Maso, hispana poeto)
"Mi piace essere felice per un attimo e poi essere invisibile. Amo convivere con i deliri, portare a spasso le lacrime della domenica e poi rientrare trionfali. E questo è tutto. Vedi, quasi la tua stessa biografia" (E.Maso, poeta spagnolo)
