Nederlandaĵoj, ĉapitro 1 / Cose olandesi, capitolo 1

Nu, kia estas mia vivo ĉi tie? Stranga, iom freneza, ofte konfuza, tamen ne malbona... nur necesas iom da tempo por alkutimiĝi al la novaĵoj. Unue mi devis lerni serion de aferoj (kiu certe ankoraŭ ne elĉerpiĝis!): kiel funkcias la Mac komputilo, kiel respondi al la oficeja telefono, kaj ĉefe kiel ne timi ĝian sonon kvazaŭ antaŭsigno de baldaŭa tragedio, la nomojn de la oficistoj kaj sur kiu sidloko ĉiu el ili kutimas sidi dum la kafopauzo (iuj tradicioj estas sakraj!), amason da pasvortoj, ktp.
Due, mi devis rezigne trankviliĝi, komprenante ke plendi aû koleriĝi pro la vetero ne helpas. Mia avo ĉiam diras: "Se pluvas, ni faru same kiel la Francoj... ili lasas pluvi!" Kaj mi faros kiel la Nederlandanoj: mi lasos pluvi, kaj prifajfos tion... eĉ se estas iom malfacile kamufliĝi kiel nederlandanino kiam sur mia pluvmantelo estas la skribaĵo "Junuloj por Torino"!
Kroma afero pritraktinda estas havi socian vivon ekster la Centra Oficejo, kaj ekster Facebook... Tio estas ja problemo, ĉar mi estas tiom timida kiom pigra, kaj certe tio ne helpas por pliigi miajn sociajn rilatojn, eĉ pli en fremda lando. Unu rimedo kiun mi trovis, por la momento, estas aliĝi al grupo de Roterdamo en Couchsurfing.org, kiu bonŝance sufiĉe aktivas, kaj ofte organizas aranĝojn. Mi partoprenis al kelkaj, sed mi ankoraû ne scias ĉu mi vere ŝatis... Certe mi ŝatis iun ejon kie ni estis, Poortgebouw, kiun verŝajne mi oftes vizitos.
Por fini, ankoraû mi estas serĉante hobion por mia libera tempo, kaj instruiston de la nederlanda lingvo. La virino kiu sin ofertis malaperis, kaj do mi ankoraû ne havis leciojn.
Por la momento estas ĉio. Mi klopodos verki pli ofte, ekde nun, sed mi promesas nenion, ĉar eble (kaj espereble!) mi estos okupita de ĉiuj tiuj nederlandaĵoj. :)



Beh, com'é la mia vita qui? Strana, un po'pazza, spesso confusa, comunque non brutta... ci vuole solo un po' di tempo per abituarsi alle novitá. Prima di tutto ho dovuto imparare una serie di cose (che certamente non si é ancora esaurita!): come funziona il computer Mac, come rispondere al telefono dell'ufficio, e soprattutto come non temere il suo suono quasi fosse il segnale di un'imminente tragedia, i nomi degli impiegati e in quale posto ciascuno di loro si siede d'abitudine durante la pausa-caffé (certe tradizioni sono sacre!), un mucchio di password, e cosí via.
In secondo luogo ho dovuto mettermi il cuore in pace, capendo che lamentarsi o arrabbiarsi a causa del tempo non aiuta. Mio nonno dice sempre: "Se piove, noi facciamo come fanno i Francesi...lasciano che piova!" E io faró come fanno gli Olandesi: lasceró che piova, e me ne infischieró... anche se é un po' difficile camuffarmi da olandesina, quando sul mio impermeabile c'é la scritta "Giovani per Torino"!
Un'altra questione da trattare é come avere una vita sociale al di fuori dell'ufficio e di Facebook. Questo é un bel problema, dato che sono tanto timida quanto pigra, e questo certo non aiuta ad ampliare le mie relazioni sociali, tanto piú in terra straniera. Uno dei rimedi che ho trovato, per il momento, é stato di iscrivermi al gruppo di Rotterdam su Couchsurfing.org, che fortunatamente é abbastanza attivo e spesso organizza degli eventi. Sono stata ad alcuni di essi, ma non so dire se veramente mi siano piaciuti, certo mi é piaciuto uno dei posti in cui siamo stati, il Poortgebouw, che penso frequenteró spesso.
Infine, sto ancora cercando un hobby per il mio tempo libero, e un insegnante di lingua olandese. La ragazza che si era offerta é poi sparita e cosí non ho ancora fatto lezioni.
Per il momento é tutto. Cercheró di scrivere piú spesso, d'ora in poi, ma non prometto nulla, perché forse (si spera!) saró occupata da tutte queste cose olandesi. :)

ĉio ekis unu mezsomeran vesperon / tutto cominció una sera di mezza estate

Kaj nun...mi loĝas en Nederlando. Sed ne nur! Mi loĝas en la Centra Oficejo de UEA, kaj tie ĉi laboras kiel volontulino de TEJO. Strange, ĉu ne? Jen kial mi de longe ne verkas blogaĵojn, lastatempe mia vivo iomete revoluciiĝis, kaj ĉio okazis tiom rapide...kvazaû mi ne komprenas kiel. Nu, mi memoras ke estis unu somera vespero, en la Vojo Garibaldi en Torino, mi estis babilante kun Michael Boris, kaj manĝante glaciaĵon, dum ni atendis la komencon de la lunda renkontiĝo de TEC. Mi diris ke mi legis la anoncon de Tejo, kaj eble mi ŝatus kandidatiĝi, tamen mi ne vere pensis fari tion, ĉar mi unue devas fini mian studadon, kaj ĉar mi eniris la movadon ekde tro malmulte da tempo, kaj certe mi ne estus elektita, ktp. Post kelkaj semajnoj mi sendis mian kandidatiĝon, kaj Boris kortuŝan rekomend-leteron. Mi estis en FESTO, Paulinka alvokis min dum la posttagmeza diskejo, ni havis teruran babiladon pro la bruo, la sekvan semajnon mi estis en la Itala Kongreso en Lignano, kiam mi ricevis anoncon ke mi estis elektita... sekvis gratuloj, kompatoj, demandoj de gepatroj, laciga translokiĝo de Torino, malsukcesaj klopodoj por aranĝi mian universitatan situacion, salutoj, kisoj, kaj foriro. Kaj jen, jam pli ol tri semajnoj pasis, sen doni al mi la tempon por rakonti al miaj geamikoj kia estas mia vivo ĉi tie.
(pludaûros...)

E adesso... abito in Olanda. Ma non solo! Abito negli uffici centrali dell'UEA (Associazione Universale dell'Esperanto), e qui lavoro come volontaria di TEJO (Organizzazione Mondiale dei Giovani Esperantisti). Strano, no? Ecco perché é da tanto che non scrivo articoli, ultimamente la mia vita si é un po' rivoluzionata, e tutto é successo cosí in fretta... quasi non capisco come. Dunque, ricordo che era una sera d'estate, in via Garibaldi a Torino, stavo chiacchierando con Michael Boris, e mangiando un gelato, mentre aspettavamo l'inizio dell'incontro del lunedí al CET. Dissi che avevo letto l'annuncio di TEJO, e forse mi sarebbe piaciuto candidarmi, ma non pensavo di farlo veramente, perché dovevo finire prima i miei studi, e perché sono entrata nel movimento esperantista da troppo poco tempo e sicuramente non sarei stata presa. Dopo qualche settimana mandai la mia candidatura, e Boris una commovente lettera di raccomandazione. Ero al FESTO, Paulina mi chiamó proprio durante la discoteca pomeridiana, fu una conversazione terribile a causa del baccano, la settimana successiva ero al Congresso Italiano a Lignano, quando ricevetti l'annuncio che ero stata scelta... Seguirono congratulazioni, compatimenti, domande dei genitori, uno stancante trasloco da Torino, malriusciti tentativi di sistemare in qualche modo la mia situazione universitaria, saluti, baci e partenza. Ed ecco, sono giá passate piú di tre settimane, senza darmi il tempo per raccontare ai miei amici com'é la mia vita qui. (continua...)

FESTO 2010

Mi revenis antaŭhieraŭ de Donneville, apud Tuluzo, kie mi ĉeestis mian duan (kaj unuan eksterlande) esperantan renkontiĝon : FESTO2010!


Partopreninte al la karavano kiu alvenis de IJS, mi povis ĝui la festan etoson kaj la francan kuirarton (!) jam du tagoj antaŭe, kaj volonte aliĝis al la teamo de helpantoj bezonata pro la apartaj ĉi-jaraj loĝkondiĉoj. Fakte, la universitata domo -kie devintus okazi la aranĝo- subite rifuzis gastigi ĝin. Tio estis ja problemo, solvita de la organizantoj loĝigante la partoprenantaron en granda kampo, apud la studioj de Vinilkosmo...nu, unu amuza tendumado: mojose, ĉu ne?

Fakte, laŭ mi, la subĉiela medio iasence plibonigis la etoson, sed certe malfaciligis la mastrumadon de ĉiuj la “praktikaj rilatoj”. Tial necesis engaĝi volontulojn por prizorgi la kuiradon, la purigadon, la gardon de la loko, la deĵoro en akceptejo, gufujo, trinkejo, ktp… Mi respondecis pri la purigado de la teleraro, kaj riskis plufoje nervan elĉerpiĝon, ne tiom pro la peno de la laboro, kiom pro la sinteno de kelkaj homoj kiuj, anstataŭ helpi, ĉiam postulis aŭ plendis… Tamen, estis ankaŭ multaj homoj responsaj kaj servopretaj, kaj mi ŝatis partopreni en la kunlabora etoso, kiu kreiĝis jam ekde la komenco.

Koncerne la dumtaga programo,krom la ekskursoj, ĝenerale ĝi estis ne tro riĉa, kelkfoje improvizita, kaj la homoj kutime pasigis senstreĉe la tempon per babiladoj, klaĉoj, tablo-ludoj, ktp…

Male, la vespera programo estis eventoplena: la diverspecaj koncertoj mojosis kaj la partoprenantoj certe ĝuis kantante, dancante kaj frenezante sub la scenejo. Ankaŭ la nokto, kompreneble, estis provisita de interesaj programeroj: filmejo, diskejo, gufujo ĉe la fajro… kun tiom da elektoj, kiel oni povus dormi? Fakte, malgraŭ la frosta aero, la noktemuloj neniam mankis, kaj ĉiam sukcesis varmigi la etoson per muziko, kantoj, ludoj, alkoholaĵoj, diskutoj, ridadoj, kaj dolĉaj karesoj…

Post unu semajno, estas tempo por kolekti siajn pakaĵojn kaj, iom kontraŭeme, ĝisi unu la alian. La emocioj estas multaj, sed oni tro lacas por pensi. Plejbone fini per unu tosto, unu brakumo kaj la feliĉo travivante ion belan kune.

Sono tornata l'altro ieri da Donneville, vicino a Toulouse, dove ho preso parte al mio secondo (e primo all'estero) incontro esperantista : Festo2010! Partecipando alla "carovana" proveniente dall'IJS, ho potuto godere dell'atmosfera festosa e della cucina francese (!) già due giorni in anticipo e volentieri mi sono unita alla squadra di aiutanti, necessaria a causa delle particolari condizioni dell'alloggio di quest'anno. Infatti, la casa universitaria -dove doveva svolgersi l'evento- improvvisamente ha rifiutato di ospitarlo... un bel guaio! Problema che gli organizzatori hanno risolto facendo alloggiare i partecipanti in un grande campo, vicino agli studi di Vinilkosmo... insomma, un divertente campeggio: figo, no? Infatti, secondo me, il luogo all'aria aperta in un certo senso ha migliorato il clima, ma certamente ha ostacolato la gestione di tutti gli aspetti pratici. Perciò è stato necessario assumere volontari che si occupassero della cucina, delle pulizie, della guardia, del servizio all'accettazione, al bar, al "gufujo", ecc. Io ero la responsabile del lavaggio delle stoviglie, ed ho rischiato più volte l'esaurimento nervoso, non tanto per la fatica del lavoro, quanto per l'atteggiamento di qualcuno ĉe, invece di aiutare, non faceva che pretendere e lamentarsi... Comunque c'erano anche molte persone disponibili e dotate di buon senso, e sono stata felice di partecipare all'atmosfera collaborativa che si è creata fin dal primo momento.

Per quel che riguarda il programma giornaliero, a parte le escursioni, in generale esso è stato non molto ricco, qualche volta improvvisato, e la gente di solito si limitava a far passare il tempo senza stress con chiacchierate, pettegolezzi, giochi di società, ecc... Al contrario, il programma serale è stato pieno di eventi: i concerti, di vario genere, sono stati super e certamente i partecipanti ne hanno approfittato cantando, danzando e folleggiando sotto il palco.

Ovviamente anche la notte era fornita di interessanti possibilità: cinema, discoteca, gufujo con falò... con una scelta così varia, come si poteva dormire? Infatti, malgrado l'aria gelida, i nottambuli non sono mai mancati e sono sempre riusciti a riscaldare l'atmosfera grazie a musica, canti, giochi, alcol, discussioni, risate e dolci carezze...

Dopo una settimana, è tempo per fare i bagagli e, un po' controvoglia, scambiarsi i saluti. Le emozioni sono tante, ma si è troppo stanchi per pensare. Meglio finire con un brindisi, un abbraccio e la gioia di aver vissuto qualcosa di bello insieme.

Kelkaj konsideroj pri mia laboro en somera feriejo / Qualche considerazione sul mio lavoro in colonia

Dum la pasintaj semajnoj mi laboris kiel grupanimanto en somera feriejo por infanoj. Tio parte eksplikas mian longan silenton, ĉar tie mi tute ne havis la tempon por skribi… Fakte la laboraj ritmoj estis frenezaj kaj tio, kune kun ia diktatora administrado de la homaj remedoj, tre malbone influis sur mia psika kaj fisika farto. Krome, elartikiĝis mia dekstra pojno pro akcidenta falo, kaj post kelkaj tagoj mi ekmalbonfartis kaj svenis, verŝajne pro la varmego kaj la lacego... do, finfine mi interruptis mian laboron antaŭtempe, kaj nun mi ree estas hejme, febla kaj iom dolorplena. Kompatinda mi! Tamen, mi jam plibone fartas, mi sufiĉe ripozis, kaj mi estas preta por repreni miajn ĉiamajn farindaĵojn. Inkluzive verki kelkajn meditojn pri tiu ĉi sperto en la feriejo. Laŭ multaj rilatoj, ĝi estis disreviĝo por mi. Mi jam estis preta trovi medion malsaman ol tiu en kiu mi kutimas labori, malpli koncentriĝintan sur edukaj celoj kaj pli sur la “profesie aranĝita” amuzigo, sed tia eduka malriĉeco laŭ mi estas nepravigebla en ĉiu ajn agado por infanoj. Ĉefe mi ne ŝatis la organizan hipokritecon, kiu klopodis prezenti sian laboron kvazaŭ eduka projekto, kiam ŝajnis klare ke ĝia nura zorgo estas kontentigi la atendojn de gepatroj kaj de komisianta societo ne tro sentemaj, aŭ konsciaj, pri la interna kresko de tiuj geknaboj. Nu, mi ne celas nun kulpigi iun, mi nur konstatas la fakto ke estis tre malfacile por mi akcepti tian labormanieron, kaj ofte interne de mi okazis batalo. Mi klopodis sekvi la indikojn kiujn oni donis al mi, sed mia sentemo suferis. La pozitiva rezulto de tia sufero eble estis ke mi ĉiukaze sukcesis rezervi iom da tempo kaj fortoj por esti la edukistino kiu mi volas esti, kaj krei ian ligon kun tiuj adorindaj bestetoj, kiaj estis la geknaboj de mia grupo. Mi firme kredas ke la infanoj ne ĉefe bezonas majestajn kaj preciozajn amuzigilojn (kiuj tamen foje helpas). Necesas al ili adultaj gvidantoj kiuj transdoni al ili bonajn ekzemplojn, entuziasmon, imagpovon… Oni devus trakti ilin kiel homoj, kaj ne kiel marionetoj sen animo. Ilia scivolemo, ilia babilemo, ilia montro pri amo, kaj eĉ ilia malobeo dum tiuj ĉi malmultaj tagoj, konfirmis ankoraŭfoje miajn konvikojn.


In queste ultime settimane ho lavorato come animatrice in una colonia estiva per bambini. Ecco in parte spiegato il mio lungo silenzio, dato che lì non avevo certamente il tempo per scrivere… I ritmi lavorativi infatti erano frenetici e questo, unito ad una gestione dittatoriale delle risorse umane, ha influito molto negativamente sul mio stato psichico e fisico. Per di più mi sono slogata il polso destro a causa di una caduta, e dopo qualche giorno ho avuto un malore e sono svenuta, probabilmente per il gran caldo e la stanchezza… insomma, alla fine ho interrotto il mio lavoro prima del previsto ed ora sono di nuovo a casa, debole e dolorante. Povera me! Comunque mi sento già meglio, mi sono riposata abbastanza, e sono pronta per riprendere le mie attività di sempre. Incluso lo scrivere qualche riflessione riguardo questa esperienza in colonia. Per molti aspetti, essa si è rivelata una delusione per me. Ero già preparata a trovare un ambiente diverso da quello in cui sono solita lavorare, meno concentrato sugli obiettivi educativi e più sul divertimento “professionalmente organizzato”, ma una tale povertà educativa a mio parere non è giustificabile in qualsivoglia azione diretta all’infanzia. Soprattutto non ho amato l’ipocrisia dell’organizzazione, che cercava di spacciare il proprio lavoro per “progetto educativo”, quando appariva evidente che la principale preoccupazione era quella di soddisfare le attese di genitori e ente committente non troppo sensibili, o consapevoli, riguardo alla crescita personale di quei ragazzi. Va beh, non è mia intenzione adesso accusare qualcuno, sto solo constatando il fatto che è stato molto difficile per me accettare questo modo di lavorare, e che spesso si svolgeva una battaglia dentro di me. Cercavo di seguire le indicazioni che mi venivano date, ma la mia sensibilità ne era offesa. L’effetto positivo di questa sofferenza è stato forse il riuscire a riservare un po’ di tempo e forze per essere l’educatrice che desidero essere e per creare un legame con quelle adorabili bestiole, quali erano i ragazzi del mio gruppo. Io credo fermamente che i bambini non abbiano bisogno di maestosi e sofisticati strumenti di divertimento. Hanno bisogno di guide adulte che trasmettano loro buoni esempi, entusiasmo, creatività… Bisogna trattarli come persone, non come marionette senz’anima. La loro curiosità, la loro voglia di parlare, le loro dimostrazioni d’affetto e persino la loro disobbedienza durante questi pochi giorni ancora una volta hanno confermato le mie convinzioni.

il mio breve olandeggiare (traduzione ritardataria)

Penso che a volte valga la pena di fare qualcosa di quasi totalmente irrazionale, anche rischiando un po’, quindi non mi pento di questa piccola vacanza nei Paesi Bassi, sebbene forse non fosse la cosa più sensata da fare in questo momento, sebbene il maltempo abbia ostacolato la mia visita fin dall’inizio, e sebbene io ora mi senta distrutta, dolorante e un po’di malumore a causa del catastrofico viaggio di ritorno e per la mia imminente nuova partenza…
Ma andiamo per ordine.
Il viaggio di andata è passato senza problemi; il volo è stato tranquillo, ho conversato un po’ in slovacco con una signora polacca, mia vicina di posto, con successo ho raggiunto Bruxelles, ho passeggiato un po’ nei dintorni della stazione, anche se si è messo subito a diluviare e il mio giretto si è fatto un po’disagevole, mi sono divertita grazie allo spettacolo di una bimba belga molto chiacchierina, che viaggiava verso i Paesi Bassi nel mio stesso vagone, e infine sono arrivata a Rotterdam, la prima tappa del mio viaggio.

Mi sono indirizzata direttamente all’Ufficio Centrale dell’UEA, molto curiosa di vederlo, ma devo confessare di esserne rimasta un po’ delusa. Infatti mi aspettavo un luogo un po’più grande e vivo, magari con una grande insegna o una bandiera sulla porta, invece l’entrata era quasi invisibile dalla strada e sembrava del tutto quella di un’abitazione privata, così da rendere quasi timorosi nel suonare il campanello. Comunque il responsabile della libreria è venuto ad accogliermi e subito dopo ha chiamato Alex, il volontario della Tejo, che mi ha mostrato i locali dell’Ufficio, mi ha presentato alcuni dei suoi lavoratori, e mi ha dato delle mappe e utili indicazioni per visitare la città. Ovviamente, appena uscita dall’Ufficio, sono stata colta da un altro diluvio, quindi mi sono decisa a dirigermi più in fretta a casa del mio ospite Tom. Durante la sua ricerca, ho scoperto che a Rotterdam non si può guardare una mappa, senza che qualcuno non si fermi ed offra il suo aiuto non richiesto. Un caso particolare è stato l’incontro con una signora che, con il pretesto di aiutarmi, ha chiacchierato per mezz’ora, raccontandomi tutta la sua vita. Molto interessante.
Tom, il ragazzo che mi ospitava, è un giovane canadese che da tre anni vive a Rotterdam, dove lavora come progettatore urbano. L’ho trovato sul sito www.couchsurfing.com : era la prima volta che usavo questo servizio di ospitalità ed ero un po’dubbiosa… Tuttavia, dal mucchio di commenti positivi sul suo profilo, lui mi è sembrato un tipo fidato, inoltre ha risposto in modo entusiasta alla mia richiesta, addirittura invitandomi a partecipare con lui e dei suoi amici ad un festival jazz in Dorendoorf…cosa avrei potuto chiedere di più?!
Infatti Tom si è dimostrato essere un ospite molto gentile e davvero una bella persona, che vale la pena di conoscere. La sera l’ho passata quindi con lui ed un suo amico, un’olandese fuori di testa che, sotto l’effetto di un po’ troppo alcol, mi ha tempestato per tutto il tempo di domande, molte a sfondo sessuale, mentre Tom continuava a scusarsi per la sua indecenza. Comunque non sono mancati discorsi intelligenti e brillanti, che hanno reso la serata un mix di risate e di costruttivi scambi di opinioni.
A casa di Tom non ho perso l’occasione di fare un po’di propaganda della lingua internazionale, distribuendo volantini e parlando molto delle ragioni del mio viaggio, dei miei studi e della mia vita esperantista.
Il mattino seguente ho approfittato della momentanea assenza di pioggia per visitare la città, poi sono tornata all’Ufficio Centrale per cercare alcuni libri in libreria e sfogliarne altri nella biblioteca. Il pomeriggio ho cominciato ad essere un po’annoiata, quindi abbastanza presto mi sono mossa verso Utrecht.
Ad Utrecht abita il mio amico Rogier. Egli è una delle persone più interessanti che io abbia incontrato ultimamente e, quando (non so se sul serio, ma che importa?) mi ha invitata nei Paesi Bassi, ho subito pensato che poteva valere la pena di fargli visita. E certamente non mi sbagliavo. Sebbene egli abbia attentato alla mia vita affittando per me una bicicletta (tra l’altro troppo alta per la mia italica statura), e per questo il mio lato B ancora duole terribilmente, è stato piacevole “olandeggiare” con lui e staccare dalla routine quotidiana per sperimentare un altro modo di vivere. Sono rimasta particolarmente colpita dall’atmosfera del suo campus universitario e dal "luogo segreto dove si può pranzare gratis". :) Mi dispiace solo un po'che certe volte, quando sono all'estero, mi sembra di venire da un paese incivile...(non si può negare che in Italia la gente porterebbe via pure i piatti dalle mense!). Comunque, questa è solo una delle molte sensazioni, alcune quasi inesprimibili, che mi restano dopo questo viaggio. Forse il lungo e sfortunato ritorno mi ha lasciato troppo tempo per rimuginare, e i pensieri si sono un po' confusi. E adesso le persone mi fanno molte domande a cui non ho una risposta, ma questo è poco importante.

pri mia mallonga nederlandumo / il mio breve olandeggiare

Mi pensas ke kelkfoje indas fari ion preskaŭ tute neracian, eĉ iom riskante, do mi ne bedaŭras tiun-ĉi ferieton en Nederlando, kvankam eble ĝi ne estis la plejprudenta afero farinda en ĉi tiu momento, kvankam la vetero malhelpis mian viziton ekde la komenco, kaj kvankam nun mi fartas lacega, dolorplena, kaj iom malbonhumora pro la katastrofa reveno kaj pro mia baldaŭa nova forveturo…

Tamen, mi rakontu laŭ ordo.

La irvojaĝo iĝis tute senpena; la flugo estis trankvila, mi iom konversaciis slovake kun iu pola virino sidanta apud mi, mi sukcese atingis Bruselon, mi iom promenis tra la ĉirkaŭaĵoj de la stacidomo, eĉ se tuj ekpluvegis kaj la mallonga vagado fariĝi iom malkonforta, mi amuziĝis pro la spektaklo de iu babilema belga knabineto kiu veturis al Nederlando en mia sama kupeo, kaj finfine alvenis al Roterdamo, la unua etapo de mia vojaĝo.

Mi rekte min adresis al la Centra Oficejo de UEA, tre scivola vidi ĝin, sed mi devas konfesi ke ĝi iom min elreviĝis. Fakte, mi min atendis lokon iom pli granda kaj vigla, eble kun granda ŝildo aŭ flagon sur la pordo, male la eniro estis preskaŭ nevidebla de la strato, kaj tute aspektis kiel tiu de privata domo, tial oni estas kvazaŭ timemaj, sonorigante la sonorilon. Tamen, la respondeculo de la Libro Servo akceptis min, kaj tuj poste alvokis Alex, la volontulo de Tejo, kiu montris al mi la ejojn de la Oficejo, min presentis al kelkaj el la tieaj laboristoj, kaj donis al mi mapojn kaj utilajn indikojn por viziti la urbo. Kompreneble, ĵus elirintan de la Officeo, alia pluvego trafis min, do mi decidis pli rapide direktiĝi al la domo de mia gastiganto Tom. Serĉante ĝin, mi malkovris ke en Roterdamo oni ne povas rigardi mapon, sen ke iu haltu kaj proponu sian nepetitan helpon. Aparta kazo estis la renkonto kun unu virino kiu, kun la pretesto helpi min, babilis duonhoron kaj min rakontis sian tutan vivon. Tre interese.

Tom, mia gastiganto, estas juna kanadano, kiu loĝas en Roterdamo kaj tie laboras kiel urba dezajnisto. Mi trovis lin per la retejo www.couchsurfing.com : mi neniam antaŭe uzis tiun ĉi servo, kaj mi estis iom dubema… Tamen, li ŝajnis fidinda pro la aro de pozitivaj komentoj ĉe lia profilo kaj, krome, li entuziaste respondis al mia peto, eĉ invitante min partopreni kun li kaj liaj amikoj al ĵaza festivalo… kion plian mi povus peti? Fakte Tom pruviĝi esti ege afabla gastiganto, kaj tre bela persono, kiun indas koni. La vesperon mi pasigis kun li kaj unu lia amiko, freneza nederlandano kiu, sub la efiko de iom tro da alchoolo, la tutan tempon superŝutis min per demandoj, multaj kun seksa fono, dum Tom daŭre pardonpetis pro lia maldeco. Tamen ne mankis inteligentaj kaj brilaj paroladoj, kiuj farigis la vesperon mixon de ridoj kaj de konstuaj interŝanĝoj de opinioj.

Ĉe Tom mi ne maltrafis la okazon iom propagacii la internacian lingvon, distribuante flugfoliojn kaj multe parolante pri la kialo de mia vojaĝo, pri mia studado, kaj pri mia Esperanta vivo.

La postan matenon mi profitis de la nepluva vetero por viziti la urbon, kaj poste mi revenis al la Centra Oficejo por serĉi kelkajn librojn ĉe la libro servo, kaj foliumi aliajn ĉe la biblioteko. Posttagmeze mi iom komencis enui, kaj do mi sufiĉe frue moviĝis al Utrecht.

En Utrecht loĝas mia amiko Rogier. Li estas unu el la plej interesaj homoj kiujn mi renkontis lastatempe kaj, kiam li (mi ne scias ĉu serioze, sed kiom gravas?) invitis min al Nederlando, mi ekpensis ke certe povus indi viziti lin. Kaj certe mi ne trompiĝis. Kvankam li atentis mian vivon luante por mi biciklon (interalie tro altan por mia “itala staturo”), kaj pro tio mia "flanko B" ankoraŭ terure doloras, mi ĝuis nederlandumi kun li kaj disiĝi de mia ĉiutaga rutino por sperti alian vivmanieron. Aparte impresis min la etoso de lia universitato, kaj la "sekreta ejo kie oni rajtas senpage tagmanĝi". :) Mi iom bedaŭras ke kelkfoje, kiam mi estas eksterlande, ŝajnas al mi veni el necivilisita lando... (ĉiuj konsentos ke en Italio la homoj forportus de la manĝejoj eĉ la telerojn!). Tamen, tiu estas nur unu el la multaj sensaĵoj, kelkaj preskaŭ neesprimeblaj, kiuj restas al mi post tiu ĉi vojaĝo. Eble la longa, kaj malbonŝanca, reveno lasis al mi tro da tempo por pripensi, kaj la pensoj iom konfuziĝis. Kaj nun la homoj faras multajn demandojn al kiuj mi ne havas taŭgajn respondojn, sed tio malmulte gravas.

Esperanto ĉe "Lingvoj en Placo" / L'Esperanto a Lingue in Piazza

Mi pardonpetas pro mia longa neĉeesto, publikigante mian artikolon kiu aperis en la retejo de TEC (Torina Esperanta Centro) / Chiedo scusa per la mia lunga assenza, pubblicando un mio articolo apparso sul sito del Centro d'Esperanto di Torino. (http://esperanto.torino.it/nova/?p=455)

La 9an de majo mi partoprenis al interesa aranĝo, kiu okazas ĉiudimanĉe matene en Placo de la Republiko, ejo de la fama bazaro de Porta Palazzo. “Lingue in Piazza”, tiel nomiĝas ĉi tiu iniciato organizata de Progetto The Gate, estas vera lernejo en aperta loko, kie okazas kurzoj de divesaj lingvoj: itala por eksterlandanoj, hispana, araba, ĉina, rumana. La projekto estas je ĝia kvina edicio, kaj naskiĝis por helpi la integriĝon de la enmigrintoj, kaj por disvastigi la konon de la lingvoj kaj la kulturoj de iliaj devenaj landoj. Ĉi jare, aparta novaĵo estas la ĉeesto de Esperanta stando. Eĉ se malmulte da lernantoj partoprenis al la aranĝita kurseto, mi opinias ke estas tre grave por Torina Esperanto-Centro esti en tiu ĉi publika manifestacio. Fakte, pluraj homoj scivoleme rigardis nian standon, kaj kelkaj haltis por demandi kiujn ni estas, kaj pri kio ni okupiĝas. Multaj neniam aŭdis pri Esperanto, aliaj jam konis ion pri ĝi, sed ne sciis ke ankoraŭ ekzistas komunumo de parolantoj, kaj ke oni povas facile lerni ĝin per interreto aŭ ĉe la loka grupo.

Mi alparolis tiujn kiuj ŝajnis scivolemaj sed hezitis alproksimiĝi, kaj mi klopodis esti afabla kun ĉiuj, ĉar mi deziris ke la preterpasantoj, dum tiu momenteto, spertus iun bonan, ĉarman etoson. Tiu estas la plej efika maniero, laŭ mi, por aligi homojn al iu ajn grupo. Mi mem havis bonan senton, dum mia restado tie, kaj dum miaj babiladoj kun la homoj. Precipe mi rakontis al ili mian sperton, sed mi ankaŭ ĝuis aŭskulti iliajn opiniojn kaj spertojn pri lingvoj, internaciaj aferoj, interkultura komunikado, ktp. Multaj interkonsentis ke Esperanto estas interesa afero kaj mi esperas ke kelkaj el ili plu interesiĝos kaj decidos eklerni ĝin!

Il 9 maggio ho partecipato ad un interessante evento, che si svolge ogni domenica mattina in Piazza della Repubblica, sede del famoso mercato di Porta Palazzo. “Lingue in Piazza”, così si chiama l’iniziativa organizzata da Progetto The Gate, è un vera e propria scuola all’aperto, in cui si tengono corsi di diverse lingue: italiano per stranieri, spagnolo, arabo, cinese, rumeno. Il progetto è alla sua quinta edizione ed è nato per favorire l’integrazione dei migranti, nonché per diffondere la conoscenza delle lingue e delle culture dei loro diversi paesi di provenienza. Particolare novità di quest’anno è la presenza dell’Esperanto. Anche se non molti allievi hanno partecipato al piccolo corso offerto, credo che sia molto importante per il CET essere presenti in questa manifestazione aperta al pubblico. Infatti molte persone guardavano con curiosità il nostro stand, ed alcuni si fermavano per chiedere chi siamo e di cosa ci occupiamo. Molti non avevano mai sentito parlare dell’Esperanto, altri già sapevano qualcosa su di esso ma non che esiste ancora una comunità di parlanti, né che si può facilmente imparare attraverso internet o presso il gruppo locale.

Io cercavo di rivolgere la parola a coloro che sembravano interessati ma esitavano ad avvicinarsi, tentando di essere gentile con tutti, in quanto desideravo che i passanti, in quel breve momento, sperimentassero un’atmosfera buona e accogliente. Questo è, secondo me, il modo più efficace per attirare delle persone in qualsivoglia gruppo. Io stessa ho avuto una bella sensazione mentre ero in quel luogo e chiacchieravo animatamente con le persone. Principalmente ho raccontato la mia esperienza ma ho anche piacevolmente ascoltato le loro opinioni ed esperienze riguardo le lingue, le questioni internazionali, la comunicazione tra culture, ecc. Molti si sono dichiarati d’accordo sul fatto che l’Esperanto è qualcosa di interessante. Spero che qualcuno di essi coltivi questo interesse e decida di imparare questa lingua!

aforisma di oggi / hodiaŭa aforismo

Non ci sto. Tutta la vita ad aspettare che succeda qualcosa di nuovo e a temere che non succeda qualcosa di grave.(C.Ghibaudo, Le rane che si credevano pesci)

Mi ne konsentas. La tutan vivon atendante ke io nova okazu, kaj zorgante ke io peza ne okazu.

ITAKO / ITACA (Costantinos Kavafis)

Mi tradukis tiun ĉi poeziaĵon, kiun mi aparte amas. Mi iom hezitis publikigi ĝin, ĉar mi timas ke mia traduko ĝin detruigis. Do, nur tiun ĉi fojon :), vi rajtas sendi al mi konsilojn, kaj mi ĝin korektos.

ITAKO (Kostantinos Kavafis)

Kiam vi forvojaĝos al Itako,
bondesiru al vi mem ke la vojo estu longa
fertila laŭ spertoj kaj aventuroj.
La Lestrigonojn kaj la Ciklopojn
Aŭ la furiosecon de Neptuno vi ne timu,
ne estos tia la speco de renkontoj
se la penso restas alta kaj la sento
direktas firma vian spiriton kaj korpon.
En Ciklopojn kaj Lestrigonojn vi ne trafos
Se vi ilin ne enhavas
Se la animo ilin ne kontraŭmetos.

Bondesiru al vi mem ke la vojo estu longa
Ke la someraj matenoj estu multaj
Kiam en la havenoj – finfine kaj kiom ĝoje –
Vi tuŝos la teron unuafoje:
en la fenicaj emporioj haltu kaj aĉetu
perlamotojn, koralojn, ebonon kaj ambrojn
ĉiun rafinitan varon, eĉ penetrajn aromaĵojn,
plejeble multe ebriigantajn aromaĵojn,
iru en multajn egiptiajn urbojn
lernu tiom da aferoj el la saĝuloj.

Ĉiam Itakon havu en via menso
-akiri ĝin estu la senĉesa pensado.
Precipe, ne hastigu la vojaĝon;
daŭrigu ĝin longtempe, dum jaroj, kaj, kiam oldulo,
la piedojn metu sur la insulon, vi, riĉa
pro la trezoroj kumulitaj survoje
sen esperi riĉojn de Itako.

Itako havigis al vi la belan vojaĝon,
sen ĝi vi neniam forvojaĝintus:
kion alian vi esperas?

Kaj se vi trovas ĝin mizera, ne pro tio Itako vin elrevigintus. 

Saĝigita jam, kun ĉiu via sperto sur vi, 

Vi jam komprenintus kion Itako volas signifi.

ITACA
Quando ti metterai in viaggio per Itaca

devi augurarti che la strada sia lunga

fertile in avventure e in esperienze.

I Lestrigoni e i Ciclopi

o la furia di Nettuno non temere,

non sarà questo il genere d'incontri

se il pensiero resta alto e il sentimento

fermo guida il tuo spirito e il tuo corpo.

In Ciclopi e Lestrigoni, no certo

né nell'irato Nettuno incapperai

se non li porti dentro

se l'anima non te li mette contro.

Devi augurarti che la strada sia lunga

che i mattini d'estate siano tanti

quando nei porti - finalmente e con che gioia -

toccherai terra tu per la prima volta:

negli empori fenici indugia e acquista

madreperle coralli ebano e ambre

tutta merce fina, anche aromi

penetranti d'ogni sorta, più aromi

inebrianti che puoi,

va in molte città egizie

impara una quantità di cose dai dotti.

Sempre devi avere in mente Itaca

- raggiungerla sia il pensiero costante.

Soprattutto, non affrettare il viaggio;

fa che duri a lungo,per anni, e che da vecchio

metta piede sull'isola, tu, ricco

dei tesori accumulati per strada

senza aspettarti ricchezze da Itaca.

Itaca ti ha dato il bel viaggio,

senza di lei mai ti saresti messo

in viaggio: che cos'altro ti aspetti?

E se la trovi povera, non per questo Itaca ti avrà deluso.

Fatto ormai savio, con tutta la tua esperienza addosso

Già tu avrai capito ciò che Itaca vuole significare.

Estis iam infanino kiu nomiĝas Manuela / C'era una volta una bambina che si chiamava Manuela

Kiam mi estis infano, mi ege ŝatis fabelon, kiun mia avino inventis por mi. Ĝi temis pri infanino tre bela, brava, kaj amata de ĉiuj… sed kiu havis problemon: ŝi posedis eĉ ne unu paron da ŝuoj.
Do, ŝia avino, iom koleriĝita vidinte ŝin paŝi ĉiam nudpiede,unu tagon decidis fari donacon al ŝi. Ŝi iris al ĉiuj vendejoj de ŝuoj en la urbeto, sed, por iu ŝerco de la destino, la ŝuoj kiujn ŝi aĉetis neniam estis taŭgaj.
Reveninte hejmen kaj malferminte la skatolon, ŝi ĉiam ekrimarkis ke estis iu eraro: foje ili estis tro mallargaj, alifoje ili estis tro largaj, alifoje ili estis de du malsamaj koloroj... Ŝi eĉ trovis paron tute ronĝitan de la muŝoj!
Tiu-ĉi pri la muŝoj estis sen dubo la plej amuza parto de la rakonto. Mia avinjo kutime kreis iom da suspenso je la momento kiam la skatolo estis malfermota; do, ŝajnigante grandan surprizon kaj kosterniĝon, ŝi ekkriis: "erano tutte mangià dai rat!*" Amuzege!
Je la fino de la fabelo, la avino kaj la nepino sukcesis trovi paron da ŝuoj sen difektoj, kaj ili vivis feliĉaj kaj kontentaj.
Sed tio ne estas ĉio. Ĉiufoje mi aŭskultis tiun ĉi rakonton, mi havis la impreson ke ion gravan mi preteratentais. Certe mi estis scivolema pri la fakto ke la protagonistino havu mian saman nomon, mian saman aĝon, kaj ŝi eĉ loĝis en mia sama urbeto, sed ne venis en mia kapon ke ŝi povus esti mi mem. Post dudek kvin jaroj, la suspekto pli kaj pli grandiĝas. Avinjo, diru, ĉu tiu infanino estis mi? Ĉar, vi scias, ofte okazas ke mi min sentas simile al ŝi. Mi pensas havi ĉion, sed poste mi ekrimarkas ke tio ne sufiĉas. Mi serĉas la plejtaŭgajn ŝuojn por mi, kelkfoje ŝajnas ke mi trovis ilin, sed mi tuj ekkonscias ke ili ne estas tiuj kiujn mi deziris, ke ili ne taŭgas por mi... Iuj estas nur iomete mallargaj, aliaj estas tute forĵetindaj. Do, mi min demandas: ĉu estos feliĉa fino, kiel en la fabeloj?

*"ili estis komplete manĝitaj de la muŝoj!", duone itale kaj duone en mia dialekto.


Da piccola amavo molto una fiaba che mia nonna aveva inventato per me. Parlava di una bambina molto bella, brava e amata da tutti… ma che aveva un problema: non possedeva neanche un paio di scarpe. Così un giorno sua nonna, un po’ contrariata dal vederla girare continuamente scalza, decise di farle un regalo. Iniziò a girare per i negozi di calzature del paese, ma, per uno strano destino, le scarpe che comprava non andavano mai bene.
Arrivate a casa e aperta la scatola, ci si accorgeva sempre che c’era stato qualche errore: una volta erano troppo strette, un’altra volta troppo larghe, un’altra ancora erano di due colori diversi… Ne trovarono addirittura un paio tutte rosicchiate dai topi! Questa dei topi era senza dubbio la parte più divertente del racconto. Mia nonna era solita creare un momento di suspense nel punto in cui la scatola stava per essere aperta; quindi, simulando grande sorpresa e sconcerto, esclamava: “…erano tutte mangià dai rat!”. Decisamente spassoso. Alla fine della fiaba, nonna e nipote riuscivano a trovare un paio di scarpe senza difetti e vivevano felici e contente.
Ma non è tutto. Ogni volta che ascoltavo questa storia, avevo la sensazione che mi sfuggisse qualcosa di importante. Certamente ero incuriosita dal fatto che la protagonista avesse il mio stesso nome, la mia stessa età e abitasse addirittura nel mio stesso paese, ma non mi passava neanche per la testa che potessi essere proprio io. A distanza di venticinque anni, il sospetto si fa sempre più grande. Nonna, dimmi, ero io quella bambina? Perché, sai, mi capita spesso di sentirmi come lei. Penso di avere tutto, ma poi sento che non è abbastanza. Sono alla continua ricerca delle scarpe più adatte per me, a volte mi sembra di averle trovate, ma poi mi accorgo che non erano come le volevo, che non vanno bene... Alcune sono solo un po’ strette, altre sono proprio da buttare. Allora mi chiedo: ci sarà un lieto fine, come nelle favole?

Do, kiel tio rilatas al Esperanto? / Insomma, cosa c'entra con l'Esperanto?

Unu tagon, dum mi estis en Slovakio, mi ekrimarkis informan faldprospekton sur la tableto en la oficejo de mia estrino: “Také ľahké je Esperanto” estis la titolo, nome “Tiom facila estas Esperanto”. Pere de ĝi, por la unua fojo, mi eksciis pri la internacia lingvo. Mi interese legis la folieton, kiu montris la bazajn gramatikajn regulojn kaj ekzemplon de verketo en Esperanto: mirinde, mi povis facile legi ĝin kaj mi kvazaŭ komprenis la tuton! Tio ege frapis min, ĉar mi estis jam delonge eksterlande, kaj mi ankoraŭ tre malfacile komprenis kaj parolis la slovakan. Kaŭze de tio, mia vivo en tiu lando pluiris tra mil malfacilaĵoj, mi sentis min sola ĉar mi ne havis amikojn, mi ne sukcesis en miaj laboraj projektoj, miskomprenoj estis en la tagordo, ktp… Do, mi tuj pensis ke Esperanto estas grandioza eltrovo! Kaj fakte, ĝi estas… :-) Verdire, mi dubis ke iu serioze parolas ĉi tiun lingvon, mi kredis ke lerni ĝin estas ia ŝatokupo por stranguloj. Ĉiukaze, mi promesis al mi serci pli da informoj pri tiu mia nova, interesa, malkovro.


Un giorno, mentre ero in Slovacchia, notai un piegevole informativo sul tavolino nell’ufficio della mia responsabile: “Také ľahké je Esperanto” era il titolo, cioè “Così facile è l’Esperanto”. Grazie ad esso venni a conoscenza, per la prima volta, della lingua internazionale. Con interesse lessi il foglietto, il quale mostrava le regole grammaticali fondamentali e un esempio di breve testo in Esperanto: sorprendentemente riuscivo facilmente a leggerlo e capivo quasi tutto! Ciò mi sbalordì parecchio, perché ero all’estero già da un pezzo e ancora con molta fatica capivo e parlavo lo slovacco. Per questo motivo la mia vita in quel paese procedeva tra mille difficoltà, mi sentivo sola perché non avevo amici, i miei progetti lavorativi non avevano successo, le incomprensioni erano all’ordine del giorno, eccetera… Quindi pensai subito che l’Esperanto fosse un’invenzione grandiosa! E, in effetti, lo è… :-) A dire il vero, dubitavo che qualcuno sul serio parlasse questa lingua, credevo piuttosto che studiarlo fosse una specie di passatempo per gente stravagante. Comunque, mi ripromisi di cercare più informazioni per quella mia nuova, interessante, scoperta.