Pensoj / Pensieri

Iam, antaû nelonge, estis iu tempo kiam mi ankoraû havis ĉion lernindan, kaj ĝuste tiam mi renkontis virojn kaj virinojn kiuj kredis je kion ili faras, kiuj faris sian plejbonon, kiuj ne sin ŝparis, kiuj kapablis starigi demandojn kaj samtempe agi, kiuj havis idealojn, sed neniam perdis la kontakton kun la realo. Engaĝiĝi, esti kreivaj, krej grandiozajn aferojn el nenio, eltiri la potencialon kaŝitan en ni ĉiuj, akcepti defiojn, rideti kaj atenti pri homoj. Mi estis vidanta tion ĉirkaû mi, dum mi plenkreskiĝis. Kaj ŝajne tio restis mia modelo de ago.
Tial, kelkfoje, kiam mi estas sola en mia oficejo, inter amaso da poŝto pritraktenda, retpoŝtmesaĝoj respondendaj, alvokoj farendaj, kvitancoj kiuj netroveblas, ĝeneguloj kiuj proponas al mi sensencaĵojn, aû kiuj plendas pro io, ktp. , mi volus ekkrii, kaj detrui ĉion, sed poste mi profunde spiras, rekomencas trankvile mian laboron kaj, tuj kiam mi povas, mi provas inventi ion novan, proponi ideojn, alparoli homojn, kompreni iliajn dezirojn, inspiri entuziazmon al miaj kunlaborantoj, kaj sentas ke mi ne perdis la homan dimension de mia agado, kaj fieras pri mi, almenaû dum momento.


Cè stato un tempo, non molto lontano, in cui avevo ancora tutto da imparare ed è proprio allora che ho incontrato uomini e donne che credevano in quello che facevano, che davano il meglio di sè, che non si risparmiavano, che sapevano farsi delle domande e allo stesso tempo agire, che avevano degli ideali, ma non perdevano mai il contatto con la realtà. Mettersi in gioco, essere creativi, creare grandi cose dal nulla, tirare fuori il potenziale nascosto dentro ognuno di noi, accogliere le sfide, sorridere e prestare attenzione alle persone. Vedevo questo intorno a me, mentre diventavo grande. E questo deve essere rimasto il mio modello d'azione. Cosí a volte, quando sono sola nel mio ufficio, tra una pila di posta da smistare, email a cui rispondere, telefonate da fare, fatture che non si trovano, rompipalle che ti chiamano per proporti un'attivitá assurda, o per lamentarsi di qualcosa che non é stato fatto, ecc. , vorrei urlare e spaccare tutto, ma poi faccio un respiro profondo, riprendo con calma il mio lavoro e appena posso provo ad inventarmi un'attivitá nuova, a proporre idee, a parlare con la gente, a capire le loro aspettative, a infondere entusiasmo nei miei collaboratori, e cosí sento di non aver perso la dimensione umana della mia attivitá e sono fiera di me stessa, almeno per un po'.